حرمت روحانیون
پایگاه خبری اولکامیز – آنه محمد مارامایی:
به مناسبت سومین روزدرگذشت همکارفرهنگی مان به چادر فاتحه آن مرحوم رفتم.نه تنها این مرحوم بلکه .برادرانشان هم همکارفرهنگی من هستند.
تا ساعت ۱۱ و۴۰ دقیقه درمراسم بودم .همکاران فرهنگی زیادی آمده بودند.چون داخل چادر جا نبود بیرون چادر درسایه ساختمانی که موکت و فرش پهن کرده بودند نشستم.
صدای قاری قرآن و دعای روحانی مجلس به ما نمی رسید.لذا افرادی که آنجا نشسته بودند در رابطه با مسائل گوناگون بحث وگفتگو می کردند تا نوبت به صدقه رسید. مردم صدقه را خوردند. سپس روحانی مراسم دعا کرد.
پس ازدعا قاری مجلس ختم صغیر خواند و دعای آخر هم توسط روحانی مراسم درحال اجرا بود که یک نفر به شوخی گفت:دستان خودتان را پایین بیاورید
چون دعای این روحانی خیلی طول خواهد کشید و شما خسته می شوید مردم هم کمی خندیدند و گفتند واقعا راست می گوئید .
چون دعای روحانی خیلی طول کشید.بعد یک نفر که روحانیمراسم را می شناخت به کنایه گفت پول با آدم چه کارها که نمی کند! این روحانی هم بخاطر اینکه پول خوبی بگیرد دعایش همیشه طولانی است و بعد از دعا هم برای جمع سخنرانی خواهد کرد و…!
اتفاقا طبق گفته آن آقا بعد از دعا روحانی ازجایش بلند شد و چنددقیقه ای دررابطه با تقدیر و سرنوشت انسان و… مطالبی بیان داشت.و….
بهرحال مراسم به پایان رسید .مردم هم با رفتن پیش اقوام مرحوم ضمن همدردی آرزوی قبولی صدقات.دعاها و… راکردند.وگروه گروه بطرف خانه هایشان حرکت کردند.
اما اصل هدفم از بیان این جریان:نمی دانم چرا برخی به این وضعیت درآمده اند؟
اولا: روحانی مجلس چرا دعا کردنش خیلی با سایر روحانیون حال وگذشته دیارمان فرق دارد؟ آیا نیتش گرفتن پول بیشتر است؟
دوما: چرا برخی مانند سابق حرمت روحانیون رانگه نمی دارند و هر فکر و ذکری به ذهن و زبان شان بیاید می گویند؟
سوما: چرا در برخی از این مراسمات معنوی صحبت از مادیات بمیان می آید؟ و…
گرچه روزگار و نحوه زندگی تغییر کرده و این تغییرات عامل بوجود آمدن این نوع افکارها شده اما نگه داشتن حرمت عالمان دینی در بین مسلمانان باید همیشه مهم باشد .
اگر روحانی چنین مراسماتی بخاطر فشارهای زندگی خدای نکرده قصدش درآمد زایی جهت گذران زندگی خود و اهل خانواده اش باشد چه اشکالی دارد؟
آیا روحانیون که کلی درس حوزوی خوانده اند و هیچ منبع درآمد دیگری جهت گذران زندگی ندارند.نباید از یک طریقی مخارج خود وخانواده اش را تأمین کند؟
مگر ما فرهنگیان.پزشکان.کارمندان و… که درس خوانده ایم ومدارک علمی گرفته ایم قصدمان درآمدزایی نیست؟ کدام انسانی که هیچ درآمدی درزندگی ندارد کل کارهایش فی سبیل الله است.؟
من مخالف کار فی سبیل الله نیستم. این نوع کارها را ما زمانی انجام می دهیم که حداقل زندگیمان تأمین باشد و چون صفت قناعت داریم درکنار اندک درآمد جهت گذران زندگی خیلی کارها را برای رضای خدا و خلق خدا انجام می دهیم.
روحانیون هم خیلی از کارهایشان فی سبیل الله است اما ناچارا بعضی از روحانیون که هیچ منبع درآمدی جهت گذران زندگی ندارند کمک هایی که درچنین مراسمات صاحب مراسم بعنوان صدقه ویا تبرک و… می دهند را میگیرند .
این روحانیون هیچگاه کرایه و نرخ واسه این امورات تعیین نمیکنند و آنچه صاحبان مراسم به میل خود می دهند را می گیرند.
خلاصه : نمی دانم چرا بعضی ازمردم نمی توانند این نوع واقعیات زندگی روحانیون نیازمند را درک کنند و دوست دارند به بهانه های مختلف جو جامعه را برعلیه روحانیون دیارمان تغییر دهند!
آیا اینها نمی دانند که روحانیون یکی از پایگاههای مهم جامعه مسلمانان می باشد. روحانیونی که گاها اگر در مراسمات خاص وجود نداشته باشند امورات مردم دچار مشکل می شود. حالا مگربه این روحانیون در هر مراسم چقدر می دهند که اینقدر به چشم مردم آمده و می گویند بله روحانیون بخاطر پول هرکاری انجام می دهند؟
اگر ما دقت نماییم چقدر پول های واقعا مفت ازجیب مان می رود که ذره ای به آنها اهمیت نمی دهیم .
مثلا جریمه های الکی مأموران راهنمایی و رانندگی، ویزیت هایی که ذره ای در بهبود ما ندارند، زیرمیزی های برخی از پزشکان، پول ثبت نام مدارس.پول های بی حساب و کتاب ادارات برق.گاز.آب.تلفن و… که آدم می ماند بر چه اساسی ازما می گیرند و…
مردم نسبت به اینها کاری ندارند و چیزی نمی گویند اما به چندرغاز پولی که صاحبان مراسمات خاص به روحانیون به نیت کمک .صدقه.تبرک.انعام و…می دهند اینچنین حرف ها.کنایه ها و… می زنند.
گرچه من معتقدم اندک روحانیونی وجود دارند که حرمت خود را نگه نمی دارند و آنچنان اعمال وحرکاتی انجام می دهند که باعث می شود بعضی ازمردم نسبت به آنها اینچنین حرف هایی بزنند.و این یک امرطبیعی است و در هرصنف و گروه انسانی دیده می شود.اما …
انشاءالله که مردمان دیارمان به نقشه های شوم بدخواهان جامعه مان باشند و حرمت روحانیون و علمای دیارمان را داشته باشند و حرمت آنها را نگه دارند. به امید آن روز.
www.ulkamiz.ir
