خاطرات حج عمره (قسمت پنجم)
پایگاه خبری اولکامیز – امان محمد خوجم لی
داخل هواپیما که بودیم مهمان داران دختران جوان و شیک پوش و لباس مخصوص آبی سرمه ای رنگ داشتند. مانند افسران نظامی بسیار با کلاس و با ابهّت بودند.
با اینکه خدمتکار مهمانان بودند شخصیت شان بالاتر از شغل شان جلوه می کرد. به مهمانان غذا و چایی می دادند. من از خدمات و رفتارشان راضی بودم.
در کنار من یک پیرمرد بلوچ گالیکشی نشسته بود. یک ریز از یادداشت های من تعجب می کرد و پرسید چند کلاس سواد دارید؟
گفتم سوادم در حد خواندن و نوشتن است.
گفت نه این طور نیست. یک آدم بی سواد نمی تواند این جور بنویسد.
گفتم خودت را معرفی کن. گفت من غفور کمالی هستم ۷۲ سال سن دارم. سواد دینی دارم ولی آخوند نیستم.
من رشته سخن را به او دادم. با اینکه قیافه و شکل و شمایل سنتی داشت یک ریز حرفهای علمی و روشنفکرانه می زد. من هم با تعجب گوش می کردم. او از فاصله زمین و کرات آسمانی گفت. از فاصله کهکشان ها و فاصله سال نوری گفت. سال نوری را تعریف کرد. گرمی هوا و آب شدن یخ اقیانوس ها را ناشی از تغییر اقلیم و دستکاری بشر در محیط زیست می دانست. تاکید کرد جلو تولید گازهای گلخانه ای گرفته نشود لایه اوزن سوراخ و زمین از این هم گرمتر خواهد شد.
در ادامه گفت از ترکمنستان مهمان بلوچ داشتم. آنها بعضی کلمات را به جایی بلوچی ترکمنی می گفتند. مثلا به آب می گفتند سو. شماره اعداد را به جایی بلوچی ترکمنی می گفتند.
من هم گفتم چون در ترکمنستان زبان رسمی ترکمنی است برخی کلمات را ترکمنی می گویند. ما هم در ایران چون زبان رسمی فارسی است مثلا شماره تلفن را به زبان فارسی می گوییم.
گفتم تعداد بلوچهای ترکمنستان چند نفر هستند؟ گفت من سئوال نکردم. فقط همین را می دانم که زبانشان یک مقدار تغییر کرده است.
گفتم من اگر جای شما بودم تمام جیک و پیک بلوچها را در می آوردم. در کجا و کدام استان زندگی می کنند؟ تعدادشان چند نفرند؟ زبان مادریشان تدریس می شود؟ آیا در دولت ترکمنستان پست دولتی دارند؟ بلوچها بیشتر در چه کارهایی مشغولند؟ آیا در ترکمنستان زابلی هم وجود دارد یا نه؟ ووووو.
او گفت معلوم است که تو یک آدم معمولی نیستی از نوشتن ات پیدا است. گفتم روزنامه نگار هستم با یک سواد ابتدایی.
۲۴ مهر ۱۴۰۴
www.ulkamiz.ir
