دنیای ما ایرانیان
پایگاه خبری اولکامیز – آنه محمد مارامایی:
انسان موجودی اجتماعی متفکر.احساسی.زودرنج.هیجانی و…است برای مثال :هرگاه پای صحبت یک فرد سالمند که چندین دهه دراین دنیا با شرایط سخت همچون شرایط حال وحاضر کشورمان زندگی کرده باشد هم صحبت شویم .
متوجه خواهیم شد که حدودا ۷۰ الی ۸۰ درصد این افراد دنیا را واقعا پوچ .بی معناو… می دانند.اگر در رابطه با دلایل این نگرش تحقیق بعمل آوریم ریشه اکثر این نوع دیدگاهها زجرها.دردها.مشکلات و… است که انسان را نسبت به دنیا دچار این بینش نموده است.
چون طبق قاعده کلی اگر آب هم در یک جائی ساکن و راکد وبدون حرکت بماند بعد از مدتی بوی تعفن .لجن و… به خود می گیرد .انسان هم اگر در وضعیت ناداری مالی و اقتصادی مدت زمان زیادی قرار گیرد این چنین حالتی خواهد داشت.
انسان پس ازکلی زحمت ورنج .ومشقت و… بداند که همه این زحمت ها هیچ مشکلی ازمشکلات زندگیش را برطرف نمی کند.از تلاش.کوشش و…بیزار گشته .ونبودن دراین وضعیت را ازبودن دراین حالت بهتر می داند.
چون دیگر حوصله و روحیه انجام هیچ کاری را ندارد .اما برعکس اگر یک انسانی با زحمت وتلاش و…بداند که روزبروز زندگیش بهتر وبهتر می شود انگیزه کار و تلاش در او بیشتر و بیشتر خواهد شد چون می داند که با تلاش وکوشش و… می‌توان کمبودها را جبران کرد و درزندگی تغییرات مثبت و روحیه آور بوجود آورد و…
چندی پیش که از نماز مغرب ساعت ۱۸ و۲۰ دقیقه بطرف خانه با یک همسایه ۸۴ ساله می آمدم درمسیربا کنجکاوی ازاو درباره زندگی ومفهوم آن سؤال کردم .
با کمال تعجب این همسایه گفت من که ندانستم برای چه دراین دنیا هستم؟ آخه بودن من دراین وضعیت چه معنا می دهد؟ زندگی که درآن درطول ۷۰ سال با تلاش وکوشش نتوان صاحب امکانات رفاهی وراحتی و… شد به چه درد می‌خورد؟
آیا زنده بودن دراین وضعیت نامطلوب ارزش دارد؟ وقتی من میدانم که با‌گذشت عمرم هیچ آسایش وآرامشی درزندگیم بوجود نمی آید به چه خوش باشم ؟ آیا با این وضعیت میتوانم به فرداهای نیامده خوش بین باشم؟
معلوم است که خیر .چون انسان دارای قدرت محاسبه است وهرکسی با این وضعیت محاسبه نماید متوجه خواهد شد که نه تنها هیچ فردای بهتری درانتظار او نخواهد بود.بلکه اوضاع زندگیش بدتر ازحالا خواهدشد.
وقتی ازاو دررابطه با علل چنین نگرشی پرسیدم گفت: چون من این وضعیت ها را با گوشت و پوستم حس کرده ام .منی که سی و چند سال با عشق و علاقه خدمت کردم الآن در وضعیتی هستم که با پول بازنشستگی خودم قادر نیستم فقط و فقط مخارج خود و همسرم را تأمین نمایم به چه خوش باشم و کلا چرا از زندگی و دنیایی که در آن قرار دارم راضی باشم.
پس ازچند لحظه که ازاو جدا شدم با خود فکرکردم و نتیجه گرفتم که واقعا این بنده خدا راست می گوید. درجامعه ای که بازنشستگان با این وضعیت اقتصادی نمی توانند زندگی خود وخانواده خود را براحتی بچرخانند.چه دیدگاه و چه نگرشی غیر ازاین خواهند داشت؟
چرا مملکت ما به این حال و روز درآمده است؟
سالمندان ناراضی.میانسالان ناراضی نوجوانان و جوانان ناراضی!
مگر قرار نبود حاکمان ومسئولان انقلابی هم این دنیا و هم آن دنیای مارا آباد کنند؟ آیا آباد کردن یک مملکت یک قرن زمان نیاز دارد؟ نیم قرن که گذشت.
چه تضمینی وجود دارد که افرادی که در اوایل انقلاب بدنیا آمده اند تا آباد شدن کشورمان زنده بمانند؟ بالفرض زنده بمانند نصف عمرشان که تابحال به فنا رفته مابقی را کسی تضمین می دهد که درحالت آباد باشد!
اصل کلام ما ایرانیان چرا اصلا زنده ایم؟ این زنده بودن که همراه با زجر‌درد.مصیبت.ناامیدی و… است به چه درد می خورد! آیا جهنم که می گویند بدتر از وضعیت فعلی ماست؟
حاج آقا باور نکنید که آخرتی هم هست هرچه بهشت وجهنم که می گویند همین جاست! مایه داران درایران ما الان دربهشت وفقیران هم درجهنم هستند!
نمیدانم آدم به این طرز تفکرات چه بگوید! ما هرچه ازایمان .آخرت.بهشت.جهنم.و….دلیل بیاوریم اصلا باور نمیکنند.
آیا میدانید چرا ؟چون جوانان زندگی خودرا با دیگران مقایسه می کنند و با خود می گویند که کی در جامعه ما دیده اید که ثروتمندان در تأمین خواسته هایشان ناتوان و فقیران در آن توانا باشند؟
و برعکس کی دیده اید که فقیران وناداران درانجام کاری توانا ودرتأمین خواسته های خود موفق باشند.اصل کلام آنها داشتن امکانات یعنی بهشت.نداشتن آن جهنم.
خلاصه دنیای ما ایرانیان هیچگاه بر اساس خواسته های۷۰ الی ۸۰ درصدمردم جامعه نبوده و حالا حالاها هم نخواهد بود! چرا؟ چون هیچ آثاری ازبهبود وضعیت اقتصادی جامعه با این حاکمان ومسئولان وبا این سیستم اداری کشوردیده نمی شود..
مگراینکه خداوند یک رحمتی برمردم نماید و سیستم اداری کشور ما اصلاح شود و شایستگان وعالمان اقتصاد در رأس امور قرار گیرند .برنامه های مفید به تصمیم گیرندگان اصلی کشورمان ارائه دهند.حاکمان ومسئولان هم آنها را اجرا کنند به امید آن روز.
www.ulkamiz.ir
