پایگاه خبری اولکامیز- امان محمد خوجملی نوشت: قصد نداشتم به محض آزادی از زندان فوری نوشتن را شروع نمایم. اما یک در خواست عاجزانه زندانیان سبب شد دست به قلم ببرم و خواست ضروری آنها را هرچه زودتر مطرح نمایم.
هنگامیکه از بلندگوی زندان آزادی من اعلام شد چند نفر از پشت سر من حرکت می کردند و می گفتند: آقای خوجملی حتماً اینو بنویس بنویس بنویس. من ام گفتم: چشم حتماً می نویسم.
یک مشکل اساسی که از بدو ورود من به زندان جلب توجه کرد مشکل حشره یا کرم پوستی ساس است. ساس یک خزنده ی کوچک کنه مانند است در هنگام خواب خون انسان را می مکد و جای آن در بدن سرخ می شود و ورم می کند می ماسد.
آدم ناخودآگاه به دست به همان ناحیه برده می خارد و این آغاز گرفتاری چند ماهه است و رهایی از آن به این آسانی نیست.
در بند قرنطیه دولت هزینه زیادی را برای ریشه کن کردن ساس متحمل می شود و هر روز سمپاشی می کند. یک روز تمام پتوی زندانیان را بیرون ریخته هر دو طرفش را سمپاشی کردند. اما ساس همچنان به حیات خود ادامه می دهد و ریشه کن نمی شود.
سی و پنج زندانی بعد از دوازده روز از بند قرنطینه به یک بند عمومی منتقل شدند که در مجموع این بند هفت اتاق داشت و حدود صد و بیست زندانی.
چون هر اتاق ۲۱ تخت داشت و از هر اتاق چهار پنج تخت خالی بود. اما ساس دراین بند واقعاً غوغا می کند از سر و صورت آدم و از روی دیوار رژه می رفتند.
هیچ اتاقی نیست که در آن چند نفر مشغول کشتن ساس نباشند. هیچ زندانی نیست که مشغول خاراندن بدن خود نباشد!!
من از چند نفر پرسیدم چند وقت است که در این بند حبس هستند یکی گفت دو ماه و دیگری گفت حدود سه ماه. من گفتم شماها حدود سه ماه است بدنتان را می خارید؟ گفت: آره. این ساس زندگی ما را به جهنم تبدیل کرده است.
من خودم(خوجملی) الان حدود ده روز است مشغول مبارزه با بدن خودم هستم. الان حدود دو هفته است ناخن خود را نگرفتم چون هر لحظه به آن نیاز دارم.
امروز دکتر رفتم دوا و درمان و شامپوی مخصوص تجویز کرد ببینم چکار می کند. من از بندهای دیگر که زندانیان حبس های طویل المدت را سپری می کنند خبر ندارم.
اگر آنجا هم اینجوری باشد واقعاً زندان یک جهنم به تمام معناست. اسم چنین زندانی را می شود گفت، زندانی با اعمال شاقه.
به هرحال من از رئیس زندان و فرماندار و نماینده گنبد در مجلس قانون گذاری جناب آقای شادمهر و اداره بهداشت و سایر مسئولین ذیربط تقاضا می کنم به این موضوع ورود کرده آنرا بررسی نمایند
چرا حشره ی ساس با سمپاشی های مکرر و روزانه از بین نمی رود؟ آیا دُز سم کم است؟ یا سم بی کیفیت می باشد؟ یا نحوه ی سمپاشی ایراد دارد؟ چرا این همه زحمات و هزینه های دولت بدون نتیجه به هدر می رود؟ چرا باید زندانیان علاوه بر دوری از خانه شکنجه ی ساس را هم تحمل نمایند؟
این فریاد بلند زندانیان است خواهشمند است به آن توجه نمایید چون ممکن است روزی و روزگاری گذرتان به دباغ خانه بیفتد. / کانال فردای آزاد
www.ulkamiz.ir
