من یک زن هستم
پایگاه خبری تحلیلی اولکامیز- با توجه به در پیش بودن انتخابات شهر و روستا برخی از زنان و بانوان برای شورای شهر ثبت نام کرده اند و برخی هم در انتخابات شورای روستا به میدان خواهند آمد نظر شما در این باره چیست؟ آیا موافقید یا مخالف؟ دلایل خود را بیان کنید ؟ اساسا حضور زنان در رقابت های شورا چه ضرورتی دارد؟ نقاط ضعف و قوت ثبت نام زنان در شورای شهر و روستا را بیان کنید؟
این سئوالی بود که از گل جمال ارشادی بانوی فرهنگی بندرترکمنی مطرح شد . وی در پاسخ به آن نوشته ذیل را ارسال نمود که در ذیل می خوانید :
من یک زن هستم ، فعال ، پویا و زنده .
با فریادهای عدالت خواهانه ام تا مرز بی نهایت،از پا نمی ایستم و کماکان مهر سکوت میزنم بر دهانی که باور دارند زن فقط زن است .
اگر گوهر وجودت بر گوهر اصلت سنگینی میکند .
اگر گوهر انسانیتت، بر منیتت غلبه میکند .
اگر حس عدالت خواهی تو بر حس منفعت طلبی تو اشراف دارد.
اگر توانستی با خودت این مساله را حل کنی که انسان بودن از هر چیز دیگر بهتر است.
اگر در خلوت شبانه ات نمی توانی نابرابریها را در خود حل کنی ، چون باور داری که انسان دوستی و عدالت خواهی در تو موج می زند، به پا خیز،بلند شو چون خیلی ها به توان تو،به افکار تو،به حضور تو نیاز دارند.
مرد بودن به جنسیت نیست.
مرد بودن به فکر بزرگیست که در سر داری و حاضر نیستی تحت هر شرایطی آن را زمین بگذاری و تا رسیدن به اهدافت آرامش را همواره بر خودت دریغ می ورزی و تمام سعی ات را میکنی که در حصار زمین و زمان حبس نشوی.
زنهای زیادی آمدند و رفتند و به جامعه ی خود خدمات شایانی کردند.
شیر زنانی که با عزمی راسخ،اقتداری بلند دنیای ما را،پر از آرامش ،پر از نگاه خدایی کردند،چون آنها از جنس باران بودند، پاک و بی انتها نیمی از جامعه را زنان تشکیل می دهد پس برای ساختن کشوری آباد به حضور و مشارکت زنان نیاز داریم و من اکنون به مادرانه رفتار کردنت ،نجابتت، دلسوزی عاشقانه ات و به حماسه آفرین بودنت، ایمان وافر دارم .
پس ای خواهرم، اگر پر از حس پروازی، افکار بلندت را از مردمت و کشورت دریغ نکن
به قول هاتف اصفهانی : این ره ،آن زاد راه و آن منزل / مرد راهی اگر، بیا و بیار
فروردین ۱۴۰۰
www.ulkamiz.ir
✴ زنان چگونه به برابری می‌رسند؟
یکشنبه، ۱۵ فروردین ۱۴۰۰ – ۱۲:۰۰
«اعتمادآنلاین» گزارش می‌دهد:
زنان چگونه به برابری می‌رسند؟
بار مسئولیت کار خانگی که با پاندمی کرونا و قرنطینه از همیشه سنگین‌تر شده عمدتاً بر دوش زنان است، با این حال ۴۵ سال پیش زنان خانه‌دار ایسلند به ما نشان دادند که تغییر امکان‌پذیر است.
روز ۲۴ اکتبر سال ۱۹۷۵، ۷۵ هزار زن در ایسلند محل کار، کودک و خانه خود را ترک کردند و برای اعتصاب عمومی به خیابان‌ها آمدند. روزی که به «یک روز تعطیل برای زنان» معروف شد.
در ریکیاویک ۳۰ هزار زن همگام با پخش موسیقی سریال بریتانیایی «شانه به شانه» به سمت جاده Laugavegur حرکت می‌کردند و می‌خواندند: «ما راهپیمایی می‌کنیم چون در مورد زنان خانه‌دار می‌گویند «او کار نمی کند، او فقط از خانه مراقبت میکند.» ما راهپیمایی می‌کنیم چون سابقه کار یک زن خانه‌دار در بازار کار هیچ ارزشی ندارد.» این روز برای مردان ایسلندی به «جمعه طولانی» معروف شد.
بدون وجود زنان پشت میز کار، بانک‌ها، کارخانه‌ها و بسیاری از مغازه‌ها نیز نظیر مدارس و مهدکودک‌ها مجبور به تعطیلی شدند و بسیاری از پدران چاره‌ای جز بردن فرزندان خود به سر کار نداشتند.
گزارش‌هایی مبنی بر مسلح شدن مردان به شیرینی و مدادشمعی‌های رنگی برای سرگرم کردن کودکان در محل کار وجود داشت! برخی از آنها بچه‌های بزرگتر را برای مراقبت از کوچک‌ترها با خود برده بودند.
سوسیس و کالباس (به دلیل طبخ آسان و البته مورد پسند کودکان در سراسر جهان) به قدری تقاضا داشت که دیگر در مغازه‌ها پیدا نمی‌شد و در حالی که خوانندگان اخبار مرد رویدادهای روز را در رادیو گزارش می‌کردند صدای خنده کودکان در پس‌زمینه به گوش می‌رسید.
واقعیت این است که بسیاری از بزرگ‌ترین موفقیت‌های فمینیسم در لحظاتی رقم خورده است که زنان به خیابان‌ها آمده‌اند.
به گزارش اعتمادآنلاین، به نقل از گاردین، در بریتانیا واکنش عمومی نسبت به خشونت جنسی علیه ۳۰۰ زنی که در ۱۸ نوامبر سال ۱۹۱۰ در روز جمعه سیاه به سمت پارلمان راهپیمایی کرده بودند در به دست آوردن رأی زنان نقش اساسی داشت.
اعتصاب سال ۱۹۶۸ توسط زنان کارگر خیاطی فورد در داگنهام و به دنبال آن اعتصابات ۱۹۷۰ از سوی زنان کارگر کارخانه‌های تولید لباس در لیدز موجب تصویب قانون حقوق برابر ۱۹۷۰ شد.
با وجود این، بی‌عدالتی کار خانگی همیشه موضوعی دشوار برای اعتراض بوده است. این بی‌عدالتی در خلوت خانه اتفاق می‌افتد و برای زنان سخت است که یکدیگر را در حال انجام این کار ببینند و به این باور جمعی برسند که مردان به طور مساوی در تحمل این بار شریک نیستند. و البته اگر این کار را کنار بگذاریم، عواقب ناگواری نیز به دنبال خواهد داشت: کودکان بدون سرپرست و اعضای خانواده آسیب‌پذیر.
در حال حاضر در بریتانیا ۶۰ درصد شست‌وشو، تمیز کردن و مراقبت از کودکان همچنان بر عهده زنان است، پاندمی کار خانگی را به حدود ۹ ساعت در روز افزایش داده است.
اعتصاب زنان غیرممکن است و به همین دلیل ضروری است.
در مانیفستی که در ماه نوامبر منتشر شد سازمان WSA نوشت: «ما اعتصاب می‌کنیم زیرا از اینکه کار ما بدیهی شمرده می‌شود خسته شده‌ایم. ما اعتصاب می‌کنیم زیرا اکنون مجبوریم سه شیفت کار کنیم: کار با حقوق، کار خانگی بدون حقوق و آموزش فرزندان‌مان در دوره شیوع کرونا.»
در سال‌های اخیر اعتصابات علیه کارهای جنسیتی در اسپانیا و آمریکای جنوبی شکوفا شده است.
در سال ۲۰۱۸ شش میلیون زن در اسپانیا به Dia Sin Mujeres (روز بدون زنان) پیوستند. مانوئلا کارمنا و پنه‌لوپه کروز نیز جزو آنان بودند. از سویی مردان فمینیست در همبستگی شبکه‌ای از مهد کودک های جمعی را تشکیل داده بودند.
۴۵ سال پس از «یک روز تعطیل برای زنان» ایسلند در گزارش مجمع جهانی اقتصاد درباره شکاف جنسیتی در صدر جدول است- شاخصی که فرصت‌های آموزشی، امید به زندگی، حقوق و دستمزد و میانگین زمان صرف‌شده برای کارهای خانه را بررسی میکند- جایگاهی که ۱۳ سال از ۱۶ سال گذشته در آن گنجانده شده است.
بله، اعتصاب برای بسیاری از زنان غیرممکن است. اما آیا می‌توانیم این کار را نکنیم؟