جنگ و صلح  

پایگاه خبری اولکامیز_مزدک بهروش،خبرنگار

تیرماه هر سال، یادآور پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل در سال ۱۳۶۷ است؛ پایانی بر جنگ تحمیلی هشت‌ساله میان ایران و عراق (۱۳۵۹–۱۳۶۷)، یکی از طولانی‌ترین و پرهزینه‌ترین نبردهای منطقه. این جنگ نه‌تنها اقتصاد و سیاست کشور را تحت تأثیر قرار داد، بلکه تأثیرات عمیقی بر فرهنگ و اجتماع ایران بر جای گذاشت. در آن دوران دشوار، تمامی استان‌های کشور برای دفاع از میهن اسلامی بسیج شدند. مردم از زن و مرد، پیر و جوان، با روحیه‌ای وحدت‌طلب و مبتنی بر فرهنگ همبستگی ایرانی، در کنار رزمندگان ایستادند و نیازمندی‌های جنگ را تأمین کردند. در این میان، شهرستان گنبدکاووس شهر هزار ملت در شمال‌شرق ایران نقش برجسته‌ای ایفا کرد.

این شهر با تقدیم شهدای گرانقدر از اقوام و مذاهب مختلف، جلوه‌ای کم‌نظیر از مقاومت وحدت‌آفرین را به نمایش گذاشت. این منطقه با تنوع فرهنگی و قومی‌اش، نمادی از ایران کوچک بود که در مواجهه با بحران، همبستگی اجتماعی و روح ملی را به رخ جهانیان کشید. رژیم بعث عراق با حمایت قدرت‌های خارجی، خاصه آمریکا، در برابر ایران اسلامی صف‌آرایی کرد؛ اما ملت ایران تنها با اتکال به خداوند متعال و فداکاری جوانان جان‌برکف، بدون هیچ حمایت بین‌المللی، در برابر تجاوز ایستاد و به پیروزیی اخلاقی دست یافت.

فرهنگ بومی اقوام گنبدکاووس، به‌ویژه ترکمن‌ها، که ارزش‌هایی چون مردانگی، یاری همسایه، غیرت‌مندی و اخلاق‌گرایی را سرلوحه تربیت نسل‌های خود قرار داده‌اند، نقش چشمگیری در اشاعه روح برادری و اتحاد ایفا کردند تا جایی که حتی پس از جنگ نیز، با همدلی، در بازسازی شهر مشارکت کردند و با نام‌گذاری خیابان‌ها و کوچه‌ها به نام شهدا، یاد آنان را جاودانه ساختند.

گلزار شهدای گنبد، چراغ راهی است برای آیندگان؛ شهدایی که همچون نگینی بر تارک این شهر می‌درخشند و افتخار مردم آن‌اند. این شهرستان الگویی از مدیریت بومی‌گرایانه است نمونه‌ای روشن از بهره‌گیری از ظرفیت‌های قومی در خدمت حفظ فرهنگ اسلامی و ملی. یاد شهیدان والامقام گنبدکاووس، به‌ویژه شهیدان ترکمن‌صحرا، گرامی باد.