درنگی بر انتخابات شوراهای شهر و روستا

پایگاه خبری اولکامیز- فرحناز ایگدری ، فعال اجتماعی :                                      گاهی برای ارزیابی و سنجش میزان موفقیت در پروسه ایی اجتماعی اندکی درنگ و تامل جایز است درنگی که توام با نگریستن به قدم‌های برداشته شده در طول مسیر طی شده است .

پروسه یا جریان انتخابات شوراهای شهر و روستا یکی از این مقوله ها است که با توجه به گذشت دو دهه از عمر این اتفاق نیک اجتماعی وقت آن رسیده است به اینکه میزان موفقیت خود را در تحقق آمال و اهداف و فلسفه ی وجودی تشکیل شوراهای اسلامی شهر و روستا در بوته ی تحلیل و سنجش قرار دهیم که چقدر توانسته ایم با توجه به اهداف متعالی قانون شوراها ،رفاه،سازندگی و تامین حقوق عامه مردم را به صورت بالفعل متحقق کنیم.

پیرو تبادل افکار و تضارب آرایی که در اسفند سال گذشته درباره ی انتخابات شورای شهر و روستا توسط سایت اولکامیز مطرح شد همگی فعالین اجتماعی در چندین گزینه متفق القول بوده اند اینکه :

۱- در اکثریت قریب به اتفاق شهرها و روستاها درانتخابات شوراها دید و نگاه غالب، قومی و قبیله ای است و این خود باعث عدم ورود افراد مستعد و شایسته به بطن شوراها میشود
نگاه دون و غالبی که حتی در مراتب بالاتر باعث بی انگیزگی روشنفکران و تحصیلکردگان در شرکت و اعلام کاندیداتوری در مدیریت شهری و روستایی زیست جغرافیایی خود می شوند .

۲_ پارامتری دیگری که بر روی آن اشتراک نظر وجود داشت ملهم گرفته از همان نگاه قومی و قبیله ای بود چرا که با عدم ورود افرا مستعد و متخصص به تبع بخش مهمی از نیروهای موثر و توانا در اداره و مدیریت شهری از گردونه ی خدمت به شهروندان خارج می شوند.

به نظر راقم نوشتار زمان آن رسیده است که کاندیداهای حاضر در عرصه ی انتخابات به تحلیل و آسیب شناسی در این مقوله بپردازند که به چه علت یا عللی با گذشت پنچ دوره از عمر انتخابات شوراهای شهر و روستا ملاک رای دهندگان تغییری نکرده است و با اتمام دوره ی موجود خود همین رای دهندگان منتقد وضع موجود می شوند و نظرات و دیدگاه مثبتی در مورد منتخبین خود ندارند؟

به نظر می‌رسد بیشترین و مهم ترین علت در این باره عدم شفافیت کاری و رفتاری منتخبین در شوراهاست افرادی که به لحاظ پشتوانه ی قومی یا زد و بندهای مالی با مردان نامریی و بی اخلاق در موسم انتخابات به جمع آوری آرای رای دهندگان به انحائ گوناگون می پردازند در حالیکه فاقد تخصص لازم در زمینه ی مدیریت و مباحث شهری هستند اصولا از اظهار نظرهای فنی و دفاع از عملکردهای خود در منظر افکار عمومی پرهیز می کنند ودر ارایه نظرات در پروژه های مختلف شهری یا روستایی گاها مطامع و مصالح شخصی خود را مطمح نظر قرار می دهند.

علی ایحال با ادامه ی روند موجود جامعه گرفتار دور تسلسل باطلی است که تا اصلاحات و تکانه های مفید در انتخاب افراد روی ندهد اوضاع شهرها و روستاها بر روی همین پاشنه خواهد چرخید.

موید نظرات فوق انحلال شوراهای شهری کلان شهرهایی مثل بابل ،ساری و کرج…….است که شکست این قالب مشارکت عمومی را در عرصه ی اجتماعی ثابت کرده است و این در حالی است که به غیر از ابر شهرهایی مثل تهران ,مشهد ،تبریز در اکثر شهرهای بزرگ و کوچک شوراها به عنوان نهادی وابسته به شهرداری ها عملا فاقد خاصیت موثری هستند.

اما راه حل این مشکل چه می تواند باشد؟

در نگاه نخست اصلاح دیدگاه و فرهنگ رای دهندگان اصولی ترین و علمی ترین روش موجود است فرهنگی که اسامی افراد را با چشم پوشی از پارامترهای قومی ،قبیله ای ،مذهبی و با تکیه بر اصل شایسته سالاری به درون صندوق آرای بیاندازد اما شوربختانه نقیصه ی راه حل موجود به لحاظ جریان داشتن آن در متن اجتماع زمانبر و طولانی است که این امر باعث تداوم وضع موجود تا چندین ده سال آینده خواهد شد .
اما به نظر می رسد روش کوتاه مدتی برای حل معضل موجود وجود دارد اینکه :

جریان ذهنی خدمت صادقانه را به عرصه ی شوراهای اسلامی شهر و روستا غالب کنیم و این ممکن نخواهد شد جز با نظارت مستقیم و بلاواسطه ی افکار عمومی بر عملکردهای اعضای شورا با استفاده از تکنولوژی به نام «فضای مجازی ».
به این معنا که با نظارت مورد نظر اثبات شود عرصه ی شوراها جولانگاه افراد مغرضی نیست که با انگیزه و افکاری چون برخورداری از مصالح و منافع بیشتر شخصی با روش های گوناگون قصد چنگ انداختن به صندلی های شوراها را در ذهن می پرورانند.

به عبارتی رسانه ها با پرورش ترسی که برای این گونه افراد بوجود می آورند با تنگ کردن عرصه ورود، زمینه ی ورود افراد صادق و مستعد توانا و متخصص را برای خدمت به شهروندان فراهم می آورند تا بدین وسیله علاوه بر افزایش امید اجتماعی آرامش روانی و حس رضایت عمومی نیز بر جامعه مستولی شود . به امید آن روزها ….

www.ulkamiz.ir