مسموم آینده!

پایگاه خبری اولکامیز – یوسف بدراقی؛ فعال فرهنگ و رسانه: ۱۰ آذر ، دم صبح خبر رسید که حال خواهرم ناخوش است .‌ او که یک دوره سخت بیماری را ازسر می گذراند و همه فکر می کردیم حالا امید به بهبودی افزایش یافته به یکباره از حال رفته بود.

هر چند ماهها در یک درمانگاه پزشکان متخصص در مشهد تحت درمان و مراقبت بود، اما این بار به درمانگاهی در شهرخودمان رساندیم. دکتر گفت که در ” آینده” حالش بهتر می شود .

خواهرم را برگرداندیم خانه و فرزندانش به جد مشغول مراقبت شدند اما “آینده” و “بهبودی” طور دیگری معنی شد و ۱۸ آذر خواهرم از دست رفت.

همان روزها که در تک و تا برای درمان خواهرم بودم خبری دیگر دریافت کردم مبنی بر کسالت حال استاد شاه محمد یلقی. همان که سالها با هم در نشریات قلم‌ می زدیم.

اول بار ۱۰ سال پیش در “آق توقای” در مراسم بزرگداشت مختومقلی فراغی ایشان را ملاقات کردم . وقتی فهمید که فامیل های نزدیک در حوالی “چن سولی  ” دارم علاقه اش برای حضور بنده در منزلش بیشتر شد . من نیز موکول کردم به “آینده” ی نزدیک!

آخرین بار همین نوروز ۱۴۰۲ بود که مهمان فامیل خودم در انبارالوم  بودم. ساعتی قبل از ترک آنجا ، با استاد تماس گرفتم و جویای حالش شدم.  بنده خدا اصرار کرد که شما “ادبیاتچی اوغلان” را به منزل دعوت می کنم. من هم به بهانه اینکه الان عجله دارم ، وعده دادم که در “آینده” که خیلی دور نخواهد بود با کلی کتاب، مجله و روزنامه قدیمی خدمت برسم!

روزها گذشت اما این “آینده ” هرگز نرسید .

تا اینکه چند روز پیش خبر کسالتش را دریافت کردم تا شال و کلاه کنم که بروم عیادتش، شنیدم که استاد از دست رفت .

با مرور گذشته، نفرین کردم به “آینده” و نهیب زدم برخود که چرا اینقدر “مسموم آینده” شده ام.

کاش به “آینده” دلخوش نمی شدم و  “آینده” را یک دقیقه یا یک ساعت بعد می دیدم نه یک زمان طولانی و نامعلوم .

اگر چنین می اندیشیدم شاید بلافاصله خواهرم را به مشهد و پزشکان اصلی خودش می رساندم .

و شاید بارها دیدارم با مرحوم یلقی تکرار میشد و من امروز نه از نفرین “آینده” بلکه از دیدارهای چندین باره و سحر کلامش می نوشتم .

دریغ از این “آینده” و صد حیف بر روزها و فرصت های از دست رفته  .

خداوند رفتگان همه را مورد غفران خویش قرار دهد.

www.ulkamiz.ir