خادم العموم

پایگاه خبری اولکامیز- لطیف ایزدی :  چند روز پیش از جواد فدایی یکی از چهر های نام آشنای گنبدی دلنوشته ای منتشر شد که پر بار و پرنکته بود.

او به پاس خدمات ماندگار خانواده محمدی مرقومه ای نوشت که از سر صدق و اخلاص و دغدغه مندی بود و مصداق این سخن حضرت سعدی : ”  آنچه که از دل بر آید لاجرم بر دل نشیند. ”

این دلنوشته سبب شد تا یادداشت ذیل را بنویسم.

امین محمدی با آغاز ساخت مدرسه بنام پدرش کاری کرد کارستان . پروژه ای که به گفته کمال الدین نظرنژاد رئیس آموزش و پرورش گنبد بزرگترین هنرستان ایران است و طی یکسال به بهره برداری خواهد رسید.

همانگونه که احمد محمدی در امور خیر و عام المنعه پیشگام بود ، اینک فرزند برومندش نیز مردانه پای به میدان آمده است. آفرین بر همت و سخاوت این خانواده .

فدایی رئیس پیشین آموزش و پرورش گنبد در نوشته خود  به درستی احمد محمدی را خادم العموم یاد کرد که بسیار با مسما بود و  الحق برازنده ی اوست .

این فرهنگی بازنشسته و کارگزار حج که با ترکمنها دوستی و مراودات نزدیکی دارد افزود: ” خدمات ارزشمند این مرحوم در زمینه های خدمت رسانی به ملت و نظام انقلابی کشورمان ایران بر هیچ کس پوشیده نیست “.

بله کیست که کارهای نیک این خانوده را فراموش کند. بی شک مردم قدردان هستند و دعاگو می باشند.

فدایی به نکته طریف و دقیقی اشاره کرد و گفت : ” مرحوم احمد محمدی مرگش هم احیا کننده است هیچ وقت از او بعنوان فرد فوت شده نمی توان تلقی کرد. ”

به راستی انسانهای نیکوکار همچون ولی محمد محمدی ،  احمد محمدی ، آق جان حاجی آل جلیل و . .  .  که دارای باقیات صالحات هستند پس از مرگ نیز خدمات و ثمرات شان باقی می ماند.

اما به نظر این قلم یک تفاوت عمده بین احمد محمدی با دیگر خیرین و نیکوکاران وجود دارد و آن این است که پس از انقلاب بر او نامهربانی شد و برخی از املاک و کارخانه هایش مصادر گشت ، رنجها دید ولی به تلاش و همتش ادامه داد با این حال به عشق وطنش از سخاوت و بخشندگی دست بر نداشت و اقدامات خداپسندانه ای انجام داد که ارزش معنوی آن مضاعف است. به راستی اگر ما جای او بودیم و موقعیت او را داشتیم چه می کردیم ؟ آیا کاری که او کرد را انجام می دادیم ؟ احمد محمدی در واقع به این ضرب المثل پر معنای ترکمنی عمل کرد :” داش بیلن اوره نی آش بیلن اور  ”  / اگر چه به تو بدی کرد ولی تو به او خوبی کن.

پس می توان گفت کارهای خیر و خداپسندانه این خانواده شریف و اصیل قابل مقایسه با دیگران خیرین نیست و ارج و ارزش بیشتری دارد.

کلام آخر اینکه مرحوم احمد محمدی مصداق واقعی این شعر پر معنای مولانا ست. گویی خداوندگار عشق و عرفان هشت قرن پیش این شعر را در حق انسانهایی چون او در قونیه سروده است :

محسنان مردند و احسانها بماند / ای خنک آن را که این مرکب براند

ظالمان مردند و ماند آن ظلم ها / وای جانی کو کند مکر و دها

گفت پیغامبر : خنک آن را که او  / شد زدنیا ، ماند از او فعل نکو

مرد محسن ، لیک احسانش نمرد  / نزد یزدان دین و احسان نیست خرد

وای آنکه مرد و عصیانش نمرد / تا نپنداری به مرگ او جان نبرد

امید که ما هم از نیکنامان باشیم.

www.ulkamiz.ir