او صدای مردمی بود که صدا ندارند

پایگاه خبری اولکامیز – الهه موسوی، روزنامه نگار محیط زیست:

برای مردم می نوشت ؛ برای مردمی که صدا نداشتند. مردمان صحرا که بیکاری و بیماری و فقر و آلودگی های زیستی امان بخش های بزرگی شان را بریده و هیچکس صدای آنها نیست …

 او اما سال ها بود می نوشت. از سالیان خیلی دور…. همان روزهایی که #نازمحمد_پقه از #ترکمن_صحرا و #ایران می نوشت و رفت ….

 این نوشتن ها گاهی برایش دردسرساز هم می شد و این اواخر خیلی اذیت شد؛ در سن او اینهمه برای سرزمینت بنویسی؛ نه حقوقی داشته باشی؛ نه بیمه باشی و نه بازنشستگی و آخر هم بدهکار باشی و بروی دادگاه به جرم اقدام علیه امنیت ملی و با قرار وثیقه آزاد شوی. آنوقت انطرفی ها بهت عنوان بدهند “دوگانه سوز” و اینطرفی ها بر پیشانیت انگ “تشویش اذهان عمومی” و “اقدام علیه امنیت ملی” بزنند و هی بروی دادگاه و پاسگاه و رنج بکشی و غصه بخوری و هیچ کاری از دستت برنیاید ؛ بگذریم؛ این سرنوشت خیلی از ما مطبوعاتی هاست.

 سال ۱۴۰۰ بود که شنیدم انتشار یک کاریکاتور برایش دردساز شده و حتی به دادگاه انقلاب هم کشیده شد و بعد از کلی ماجرا و برو و بیا البته تبرئه شده. او و خانواده اش اما چقدر در آن روزها، سختی و رنج کشیدند بماند برای یک روز دیگر …

اینجا می خواهم به خاندانش، همکارانش و مردمش تسلیت بگویم برای از دست دادن مردی که صدایشان بود و از دردها می نوشت و سرزمین و وطنش را دوست داشت؛ اما بیماری بیشتر امانش نداد تا برای آنها بیشتر بماند.

 آنامحمد بیات  روزنامه نگار ترکمن و از پیش کسوتان این راه پر سنگلاخ، اردیبهشت امسال بیماری اش طغیان کرد و بالاخره پس از طی دوره درمان و تحمل مصائب ان، دو روز پیش از بین ما رفت…

برای او ناراحت نیستم. بزرگمردی بود از اهالی صحرای ترکمن که انسان های بزرگ زیاد دارد ؛ برای سرزمینش می نوشت ؛ برای مردمش رنج می کشید و برای بهبود زندگی شان تلاش می کرد؛ اما غربت آنها که برای مردم می نویسند از رنج هایشان غم انگیزتر است و البته یک رسم تاریخی در این سرزمین.

افسوس که روزنامه نگار نباید از خودش بنویسد / زمین آنلاین

www.ulkamiz.ir