پایگاه خبری اولکامیز – جمعه ششم خرداد ۱۴۰۱ ، بر فراز قله های تلنبار،گرده کوه و لنده .
آبادان تسلیت.
بار دیگر، مصیبتی دیگر
هر آنچه که در باغچه دلمان می کاریم. دلتنگی می روید، گویا زیر آوار آرزوها مردن ،تمامی ندارد.
در این دنیای درد و ماتم، همه خسته ایم. خسته ایم از روزگار ،با غصه های بی شمارش، شانه هایمان از بار سنگین بی مبالاتی ها خمیده. آسمان پر از ابر های دلگیر. ابر های سرگردان آبستن باریدن و خورشید گم گشته ،همچنان ز پشت ابر ها پنهان.
وقتی مشکلات، نای هفته را می برد، آدینه از راه می رسد تا بار سنگین مشکلات مان را از دوش خود بر زمین نهاده و خستگی هایمان را بر بلندای کوه می تکانیم.
این بار در قلمرو سه قله مرتفع پا گذاشتیم. قله ها، مهربانانه ما را بر بلندایش می نشانند.
طبیعت، آرامگاه خستگی هایمان و سر پناه بی کسی هاست. رازی در عمق وجودش نهفته می باشد که وقتی بر صحن و سرایش پا می گذاریم ،بی اختیار تسلیم به سجده و شکر می شویم.
این پروژه مستحکم که توسط نه عبدالباقی ها، بلکه معمار طبیعی طبیعت طراحی شده نه تنها بر روی سرمان آوار نمی شوند بلکه بسان پناهگاهی طبیعی کاربرد دارد.
شمع امید و یگانه تکیه گاهمان، دوستانمان و آغوش گرم طبیعت می باشد. همچون مادری پیر و مهربان، استقبال بر روی فرزندانش می گشاید تا غبار زندگی را از ائینه قلب مان بزداید.
و اما یاران همنورد، دوستانی که ممکن است کلی نماز نخوانده و روزه های نگرفته داشته باشند اما مهر ورزیدن را هرگز قضا نمی کنند.
بساط مهر ورزی را می گسترانند تا به ورطه تلخی، یاس و نومیدی سوق نیابیم.
وقتی پرچم سفید، چون موی پری در نوک قله باد می خورد، نغمه دل انگیز پرندگان و آوای دل نشین جویباران، طبیعت آرامش بخش و دل انگیز ،چه زیبا ما را محو خود می کند.
چه می دانم ما قله را فتح می کنیم یا قله ما را؟!!
شبیه کودکی شاد در آغوش مادر. ما با قدم های با صلابت بر پیکر نحیف طبیعت می کوبیم و او با گذشت و اغماض، و با غرور، ما را به سوی قله هایش هدایت می کند.
و زمانی که بر قله هایش قدم می گذاریم چه زیبا در آغوشش جای می گیریم.
جاودانه باد این دل گرمی هایمان، تا روزی که این ابر ها بارور و بر روی این مردم قحطی زده ببارد.
سیمین شهر، امچلی، علی بشارتی
شنبه ۷ خرداد ۱۴۰۱
www.ulkamiz.ir
