پاسخ به سه اگر

پایگاه خبری اولکامیز – امان محمد خوجملی: دوستم دکتر رشید نافعی برای شرکت در انتخابات مسائلی را مطرح و عرصه سیاست را به پروژه و پروسه تقسیم کرده است. از فعالان اقتصادی و فرهنگی و انتخاباتی و روشنفکران خواسته جایگاه خود را روشن کنند که دنبال چی هستند؟ کسانی که دنبال پست و مقام هستند را در قالب پروژه قرار داده است. یعنی اینها کسانی هستند که دنبال منافع شخصی هستند.

 افراد با انگیزه های متفاوت در انتخابات شرکت می کنند. یکی دنبال پست و مقام است. یکی دنبال آزادی است. فکر می کند با آمدن فلان شخص آزادیش بهتر تامین می شود. یکی دنبال عدالت است. فکر می کند با آمدن فلان نامزد وضعیت اقتصادیش بهتر تامین خواهد شد. ما نمی توانیم برای مردم و فعالان عرصه های مختلف و متفاوت معیار تعیین کنیم، چگونه به انتخابات ورود کنند. اگر این انگیره ها نباشد انتخابات از موضوعیت خواهد افتاد. کسی در آن شرکت نخواهد کرد. این انگیزه ها و منافع متفاوت سبب تحرک افراد می شود. اگر سیاست منفعت نداشته باشد، کسی به سراغش نخواهد رفت. اتفاقاً این حُسن سیاست است که تویش انگیزه برای تحرک وجود دارد. اما مهم این است از این ابزار چگونه باید استفاده کرد؟ این مهم است. در جهت خیر یا شر؟

اما منظورت این است چه کسی یا چه کسانی می توانند افکار عمومی را هدایت کنند؟ در جواب باید بگویم، کسانی که در نوشته ها یا گفته های خویش خیر عمومی را دنبال می کنند. کسانی که با ظلم و ستم و بی عدالتی مبارزه می کنند. کسانی که حقیقت را می گویند و برای آن تاوان پرداخت می کنند. برای آن زندان می روند و سختی و مرارت می کشند. برای این روشنگری خود هیچ پولی نمی گیرند. اینها مرجع عمومی مردم در عرصه سیاست هستند. نه کسانی که دنبال مقام و منصب هستند. البته اینها هم در جای خود تاثیر گذارند. نمی شود آنها را نادیده گرفت.

 اما هدایت افکار عمومی با اینها نیست. هدایت افکار عمومی با آنها است. حالا اینها می توانند روزنامه نگار باشند. می توانند روشنفکر باشند. می توانند جامعه شناس باشند. می توانند استاد دانشگاه باشند یا هر صنف دیگر. ولی شرطش همان است که در بالا آمد. دنبال خیر عمومی بودن، تحمل سختی، مرارت، محرومیت و زندان برای نیل به هدف و تسلیم نشدن.

www.ulkamiz.ir