پایگاه خبری اولکامیز- امان محمد خوجملی : من اوایل انقلاب هم دور بر سالهای ۶۱ و۶۲ بود چهار بار زندان کوتاه مدت چهار روزه، نه روزه، نود روزه، صد روزه را تجربه کرده بودم. سه تای اولی به خاطر اختلاف زمین کشاورزی با یک بزرگ مالک بود و آخری هم سیاسی مطبوعاتی. از آن موقع تا حالا وضعیت عمومی زندانها خیلی فرق کرده است.
از بدو ورود زندانی برایش یک عدد پتو و یک عدد شورت و یک عدد زیر پیراهن ویک عدد حوله و یک عدد مسواک و خمیر دندان نو داده می شود.
اتاقش را مشخص می کنند. صبحانه و نهار و شام مرتب داده می شود و کیفیت و حجم غذا هم خیلی خوب است حتی در بند قرنطینه غذای اضافی باقی مانده را هم در بین زندانیان تقسیم می کنند.
یک سالن غذا خوری با میز و صندلی هم دارد بسیار تمیز و شیک می باشد. چای هم تقریباً همیشه وجود دارد.
برای زندانیان ساختمانهای خوبی ساخته شده است. بند قرنطینه ساختمانش خیلی خوب است سه تا اتاق دارد هر کدام با بیست تخت فلزی.
هر اتاق یک کولرآبی دارد و دو تا پنکه سقفی. کل بند قرنطینه یک آب سرد کن دارد و یک یخدان بزرگ.
وضع دستشوییها خوب است چون همیشه آب پرفشار وجود دارد مایع دستشویی هم لوله کشی شده است. حمام از ساعت دوی بعد از ظهر تا ساعت هفت عصر باز است هم آب سرد دارد هم آب گرم و شامپو هم لوله کشی شده است.
بند قرنطینه یک نمازخانه دارد هم نماز خانه است هم کتابخانه دوتا هم پنکه سقفی دارد. انواع اقسام کتاب هم وجود دارد برای اهل مطالعه مکان بسیار خوبی است. اگر پنکه روشن بود من بیشتر اوقات وقتم در کتابخانه می گذشت.
اما متاسفانه با ورود من پای معتادان هم به کتابخانه باز شد آنها کتاب را در دست می گرفتند و می خوابیدند. یک روز رئیس بند این وضعیت را دید همه ما را اخراج کرد.
به من هم گفت: تو با ورودت اینجا را به گند کشاندی. بعد هم درِ نماز خانه را قفل کرد نماز و کتاب و اذان همه اش یک جا تعطیل شدند.
دور روز بعد هم از بند قرنطینه به بند عمومی منتقل شدم و یک روز بعد هم باتبدیل قرار بازداشت موقت به وثیقه آزاد شدم.
ادامه دارد. / فردای آزاد
www.ulkamiz.ir
