خیّرین نیکو کار یا خیّرین رانت خوار

پایگاه خبری اولکامیز – امان محمد خوجملی: در ایران کنونی خیلی از واژه ها معنای واقعی خود را از دست داده یا وارونه شده اند. انسان با دیدن بعضی صحنه ها نمی داند چه بگوید و چگونه داوری کند. در قدیم ثروتمندانی بودند همه چیزشان شفاف و روشن بود و مردم می دانستند چکار می کنند و چگونه با کار و زحمت پول به دست می آورند چگونه خرج می کنند و چگونه در کار خیر شرکت می کنند. حداکثر تلاش خود را می کردند تا کارشان علنی نباشد تا ریا و تظاهر تلقی نشود. چنین افرادی هنوز هم کم نیستند.

سرمایه داران سنتی که در رانت دولتی دستی ندارند و با کار و زحمت از راه مشروع پول به دست می آورند هنوز هم چنین هستند. اما امروزها بعضیها با رانت خواری و اعمال نفوذ و پول های بادآورده یک شبه میلیاردر می شوند و ازاین ثروتهای نامشروع و غیر قانونی چند درصد آن را نیز جهت بازسازی و تطهیر چهره ی خود به امور خیریه اختصاص می دهند تا از این راه نام حاج آقای خیّر و نیکوکار را به اسم خود اضافه نمایند.

اینها خلاف کاران متخصص و دزدان حرفه ای در لباس دین و با قیافه های مذهبی و متشرع هستند تا جنایات (دزدی ها و اختلاس از بیت المال) خود را با رنگ و روغن و زر ورق دین و مقدسات بپوشانند. اینها اهل نمایش هستند هرکاری بکنند یک عده ای باید در کنارشان باشند تا از به اصطلاح کار خیر آنها عکس و فیلم بگیرند و گزارش تهیه کنند و در رسانه ها پخش کنند. در غیر این صورت و در شرایط غیر دیده شدن سلام کسی را هم نمی گیرند.

یکی از دوستان که با رمز و راز کار و فعالیت آنها آشنا بود می گفت: اینها بدون شرط و شروط به هیچکس و به هیچ نهادی کمک نمی کنند. یکی از شرایطشان استخدام چند نیروی وابسته به خود در همان نهاد است. بعضی از مدیران هم برای این که کم و کسری خودشان را جبران بکنند تن به چنین ذلّتی می دهند. اینها خیّر نیستند گروگان گیر هستند. به هر جا وارد بشوند همان جا را تحت عنوان کمک و کار خیر وابسته به خود می کنند و استقلال آن جا را می ستانند تا همه برده وار در مقابل اینها کُرنش بکنند. در واقع کار اینها کمک نیست بلکه رشوه ایست برای استیلا و تسلط برهمان مکان یا جایی که کمک کرده اند.

اینها ممکن است با کمک خود چند جایی را آباد نمایند. اما این کار برایشان هرگز ثوابی در آخرت نخواهد داشت. چون قبل از آباد کردن چند جای کوچک، قبلاً با دزدی ها و فسادهای کلان صد جای بزرگ را خراب کرده اند و در مشکلات موجود نیز سهم به سزایی دارند.

اگر امنیت روزنامه نگاران و افشاگران تضمین بود، می شد همه اینها را با نام و نشان معرفی کرد و پرده ی نفاق را از چهره هایشان برگرفت و رسوا کرد. اگر قانون بوق مانند کشورهای صنعتی درایران وجود داشت، می شد عیان کرد اینها چقدر وام کم بهره گرفته اند و چقدر آن را پس داده اند و چه مقدار آن را خورده و برده اند. حیف که چنین نیست افشاگران بیشتر از اختلاسگران تحت فشار هستند. به همین خاطر نیزاختلاس و دزدی از بیت المال پایانی ندارد.

www.ulkamiz.ir