بحثها در گذارند، دوستیها پایدار
پایگاه خبری اولکامیز – امروز رسانه ها محل ابراز دیدگاههای مختلف و نقدها و انتقادها و پیشنهادها قرار گرفته اند. در ترکمن صحرای ما هر چند که هنوز مسئله ای به نام نقد جا نیافتاده ، اما تبادل نظرهای گوناگون در نشریات و سایتهای اینترنتی جرقه آغاز آن را بشارت می دهد.
عرصه علم و فرهنگ ، محل تلاقی دیدگاهها و افکار و سلایق مختلف است اما به همراه احترام متقابل، دوری از احساس گرایی، مرزبندی بین ابراز عقیده و احساسات قلبی، آنچان که دو فرد با دو بینش متفاوت پس از بحث و مشاجره و ترک آن عرصه بتوانند مثل دو دوست مورد احترام با همدیگر رفتار کنند و اصطکاک های فکری را در روابط انسانی خود دخیل نکنند. ما زمانی که به آن درجه از فهم و درک در روابطمان برسیم می توانیم به رشد فرهنگی و اجتماعی دیار خود نیز امیدوار شویم.
بین ما و دوستانمان نیز گاه مباحثاتی پیش می آید که گاه ناگزیر حتی می تواند لحنهای تند و کوبنده را نیز در پی داشته باشد. اما از نشانه های اعتلای فرهنگی این است که تندیها و مشاجرات سیر صعودی نیابد و به موقع مهار شوند و بر روابط دوستانه و انسانی ما تاثیرگذار نباشند.
در روزهای گذشته بنده نیز مباحثاتی پیرامون ترجمه مختومقلی داشتم و پس از خواندن متنی انتقادی از دوست گرانقدرمان آقای احمد مرادپور، با توجه به نگرشی که از قبل نیز نسبت به نارسائیهای نقد در منطقه مان داشتم، توضیحی کلی نوشتم و …
احمد مرادپور از دوستان ارجمند ما در نشریه صحرا بودند و گاه مقالاتی سیاسی ارائه می کردند، مخصوصا مقاله ای که با عنوان « تئوری توهم توطئه » نوشته بودند یکی از بهترین مقالات سیاسی بود که در نشریه مان منتشر شده بود. دوستی که به ایشان ارادت داشتم و هرگز راضی به شکل گیری کدورتی در بینمان نبودم و می دانستم که حتما ایشان نیز چنین احساسی دارند. بنابر این با استناد به نوشته های قبلیمان در سایت اولکامیز ، روز قبل در کانال خود توضیحی به شرح ذیل نوشتم.
جناب مرادپور، در متن انتقادی ای که در سایت اولکامیز نوشته بودند، جملاتی با این محتوی آورده بودند که قصد نداشتم که پاسخ بنویسم تا این که مطلب دیه جی در اولکامیز چاپ شد … خدمت ایشان عرض کنم که بنده هم قصد نداشتم مقاله ام در مورد « انتقاد کردن نقد کردن نیست» در سایت اولکامیز منتشر شود. چون نمی خواستم حالت جوابیه بگیرد و مخاطب بنده فقط ایشان نبودند.
به بهانه نظر ایشان حرفهایی کلی زده بودم که شامل خیلیهای دیگر می شد. حتی با پیشنهاد انتشار آن از سوی دوست گرانقدرمان لطیف ایزدی موافقت نکرده بودم. نمی خواستم خیلی پخش شود و سرو صدا کند. بنده هم چندان علاقمند به بحث و جدلهای کدورت آمیز نیستم و حظی از آنها نمی برم. اما چند روز بعد ناگهان دیدم که منتشر کردند و منبع را هم وبلاگ بنده نوشته بودند.
البته کسی نمی تواند جلوی انتشار مطلبی را در سایتی بگیرد. ولی انتشار آن در سایت اولکامیز تصمیم بنده نبود. در ضمن ویدئویی را که ضبط کرده بودم، در مرحله دوم ادیت کرده و بعضی کلمات را حذف کرده بودم که به صورت فایل صوتی در کانالم منتشر کرده بودم. محض اطلاع آقای مرادپور عرض کردم. برای دوست اندیشمندمان جناب مراد پور و آقای لطیف ایزدی که تلاشهای رسانه ای خستگی ناپذیری می کنند، آرزوی سلامتی و توفیق روز افزون دارم.
و به دنبال آن از سوی دوست اندیشمند و فرهیخته ما جناب مرادپور نیز جوابیه ای کوتاه با نثری زیبا رسید که آن را نیز ذیلا می آورم.
درود بر شما
سختی ها ، دردها و صعوبت هایی که جنابعالی برای پیشبرد فرهنگ و ادبیات ترکمنصحرا و همچنین بسترسازی برای رشد نیروهای خلاق ترکمن در حوزه اجتماع و سیاست بر جان خویش خریدید بر ما پوشیده نیست ،بی تردید سرمایه های معنوی جامعه خصوصا جامعه ترکمن های ایران بزرگترین ثروت برای ماست.
اعتقاد دارم آنچه بر فزونی ثروت می افزاید حفاظت و قدردانی از بانیان خلق ثروت می باشد ، جنابعالی را از معدود شایستگانی می شناسم که در حیات خویش کراراً در تلاشی بی وقفه برای اداء دین خویش به جامعه بوده است گویی عزیمتی نانوشته بر تقدیر شماست ، درشتی و زمختی اگر در کلام آمده صرفاً در باب موضوع مطروحه بوده و متوقف به بازه زمانی نشر مطالب و انچه جاریست نهر گوارای دوستیست . ارادتمند شما
به این شکل جناب مرادپور یک بار دیگر بزرگواری خود را به ما نشان دادند و من خوشحال شدم از این که مباحث فوق را در دوستیهایمان دخیل نکردیم و چون برخیها بحثهای ادبی و حتی تندیهای ناخواسته و غیر ارادیمان را به عقده های شخصی و فاصله های قلبی مبدل نساختیم که برای افراد روشنفکر و اهل قلم غیر از این نیز نشاید. بحثها می آیند و می گذرند و این دوستیهاست که برجای می مانند. در پایان برای دوست فاضل و محققم جناب احمد مرادپور آرزوی سربلندی و عزت همیشگی دارم.
با احترام دکتر عبدالرحمن دیه جی
منبع – کانال اختصاصی نویسنده
www.ulkamiz.ir
