بنده عابد و بنده پرسشگر / مکتوب اول

پایگاه خبری تحلیلی اولکامیز- احمد مرادپور : اساس ادیان ابراهیمی بر تسلیم محض انسان استوار است ، تسلیم در برابر انچه پیامبران آورده اند چرا که سخن پیامبران سخن خداوند جل و جلاله می باشد إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَىٰ

اگر چه در مصحف شریف به مواردی بر می خوریم که بر پرسشگری و کشف علوم تاکید شده است مانند ایه ۴۳ سوره نحل فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ إِنْ کُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ، معذالک با بررسی بیشتر و دقت در شان نزول ایات می توان غایت و غرض شارع مقدس را کشف نمود که مراد از پرسشگری ، طرح سوال در مورد وحی و یا اصالت شارع و نظایر ان نیست بلکه مقصود کماکان ارجاع به مطلوب شارع می باشد.

در اسلام درجات اعتقادی و ایمان افراد متفاوت است و این اسباب تفوق و برتری می باشد چنانکه در سوره انعام نیز امده است وَهُوَ الَّذِی جَعَلَکُمْ خَلَائِفَ الْأَرْضِ وَرَفَعَ بَعْضَکُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجَاتٍ لِیَبْلُوَکُمْ فِی مَا آتَاکُمْ ۗ إِنَّ رَبَّکَ سَرِیعُ الْعِقَابِ وَإِنَّهُ لَغَفُورٌ رَحِیمٌ.
کلام قران کلام قاطع است قران خود دلیل خود است ، از این رو الله متعال در سوره حشر می فرماید:

لَوْ أَنْزَلْنَا هَٰذَا الْقُرْآنَ عَلَىٰ جَبَلٍ لَرَأَیْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْیَهِ اللَّهِ ۚ وَتِلْکَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ
اگر قران را بر کوه نازل می کردیم مشاهده می نمودی که کوه خاشع و از هم پاشیده می گردید و این مثل ها را برای مردمان می زنیم باشد که انان بیندیشند.

با شرحی که بر أساس ساختار و أسلوب قران آوردیم بهترین بنده خدا بنده عابد و خاموش است چرا که هر نوع پرسشگری در ماهیت دین و نیز جوانب ان فی ذاته محکوم به رد است.
بی تردید سوال راجع به احکام دینی مقوله ای باز می باشد که فقه و فقیهان پاسخگوی ان می باشد و خود دریایی بیکران می باشد.

در دنیای غیر دینداران اما دین و تعلیمات ان علم محسوب نمی گردد مثل فلسفه که در طبقه شبه علم قرار می گیرد ، علوم تجربه پذیرند ، گزاره هایی که با منطق بشری می تواند سازگاری داشته و تکرار پذیر باشد، دین اما از چنین قابلیتی برخوردار نیست ، دستاوردهای پیامبران نیز تجارب شخصی و غیر قابل مشاهده برای دیگران بوده است از این رو پیروان ادیان لزوما می بایست باورگرا باشند، باورمند به مشاهدات و الهامات شخصی پیامبران.

انسان پرسشگر نمی تواند عابد و مومن باشد و انسان مومن نمی تواند در ماهیت و اصالت دین پرسشگر باشد .

تلاش های پاره ای فلاسفه نظیر دکتر سروش برای تجمیع دینداری و پرسشگری محل اختلاف فراوان گردید ،به گمان بنده پرسشگری ایشان که منجر به تلاش وی برای یافتن پاسخی عقلانی به سبک و سیاق انتقال وحی به رسول خدا گردید سبب خروج ایشان از دین در مفهوم دین گردید وی با طرح رویاهای پیامبرانه أساس و اعتبار بسیاری از مفاهیم پایه ای دین را فرو پاشانید .

ورود به حوزه پرسشگری و تلاش برای ایجاد نقطه اتصالی بین دین در مفهومی که دینداران می شناسند با مفهوم علم در معنای ساینس تلاشی بی ثمر به نظر می رسد.

www.ulkamiz.ir